Tam vazgeçtim derken bi gülme geldi, vazgeçemedim :)
Olay tam da şöyle gelişti, efenim eğer gerçekten vazgeçmiş olsaydım, vazgeçerdim, demek ki gerçek değilmiş, bi lafına tav olduğuma göre kıhkıhkıh :) :)
Geçen haftalarda ben tam araya mesafe koymaya başlamıştım ki, adım adım yani, sonra bir baktım yüzümde şebelek bir gülümseme. Geçen hafta bugün, beni akşam yemeğine davet etti. Ama o nasıl bi davet ya. Yerim!!. Sen gel benim çantamı sakla, arıyorum tarıyorum yok, sonra bunu aradım dedim gördünmü, yok filan dedi ama sonra itiraf etti, tamam yerini söyleyeceğim ama bana bi söz vermeni istiyorum dedi. ''Benimle bir akşam yemeği yemek için söz vermeni istiyorum''. Hiç beklemediğim bi anda, tam da vazgeçtim derken, ay ben şok :) Gerçekten şaşırdım, baya baya soğuk davranıyordum. Ama o sözümü aldım, bak söz verdin, derkenki sesi, hala hala ve hala kulaklarımda.
Sonra ben cumadan şehir dışına gittim, daha da onu ne gördüm ne sesini duydum.
Yemeğe ne zaman çıkarız, ne konuşuruz, aramızda ne geçer bilmiyorum. Bilmek de istemiyorum doğrusu. Yeni mottom 'anı yaşa' yaşıyorum vesselam :P
ps: içimde bir savaş var. bir yanım onu isterken, bir yanım ama-larla savaşıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder