bilmezdim

hayat bu, düşmem dersin düşersin, daha derini yoktur en dipteyim dersin daha derini vardır.
bir haftada pek çok şey değişti.
bu hafta bütün testleri yaptırdık, çok şükür bende bir şey çıkmadı her şey normal, ama eşimin değerleri çok iyi değil.
son bi test yaptırdık DNA hasarı için onun verilerine göre ilaç tedavisi başlıcak ya da direkt tüp bebek.
ne zormuş.
sanki hayatın içinde değilde dışındaymışız gibi, sanki bizim başımıza gelmezmiş gibi.
ne tuhaf.
şak diye oluyor her şey.
bi anda.
öyle ağlamadım da. biraz şok geçirdim tabi, daha doğrusu geçirdik.
sonra alışıyor insan duruma.
aslında mesele tüp bebek de değil, ama yaptırıp olmama olasılığı da tabiki var.
hayırlısı.
böyle değişik duygular içindeyiz, kafamız allak bullak.
Allah büyük. ''O yaratandır ve yoktan var edendir.''


ps: en çok şunu düşününce göz yaşlarıma engel olmıyorum. ben anne olamayacak mıyım? karnımda varlığını hissetmiyecek miyim?gün gün büyümesini göremeyecek miyim?

Allah'ım sen hakkımızda hayırlısını ver. Nasipten ötesi yok. Nasibimizde varsa, bizi yavrumuza kavuştur.

hoş gelmedim, hoş bulmayı umarım

yine uzun bi aradan sonra merhaba.
farkeettim ki ne zaman içim sıkılsa burda buluyorum kendimi, aferin bana.

12 marttan beri memleketteyim, malum virüs sebebiyle bu durumdayız. benim için çok iyi oldu, evime doy-dum :) evlilik boyunca hiç bu kadar evde kalmamıştım, 2 şehir arasında geçiyordu günlerim.  ne çektiğimi bir ben bir Allah bilir derlerya, aynen öyle.neyse...

ilk başlarda her şey çok iyiydi, evimdeyim, eşimleyim, kitap, film, dizi, günlerim mis gibi geçiyordu. ocaktan beri aklımda olan bebek isteğini harekete geçirme zamanı tam da bu zamandı, her şey güzeldi kısaaca..

Günler geçti... ben her negatif testi gördükçe yıkıldım, paranoyak oldum, kafayı yedim. evet yolun başıydı daha, doktorlar bile bir yıl  düzenli ilişkiden sonra bebek olmuyorsa müdahale ediyorlardı, ama o polyana kız gitmiş, negatif bir insana dönüşmüştüm..son 3 aydır ovulasyon testi ile yumurtlama günümü takip ettim, olması gerekiyordu diyordum ama her ay yeni bi hüsran... ağlama krizleri...takmayım diyorum, insanların bekleyişi, sözleri deli ediyor beni. çevremdeki bebeklere çocuklara tahammül edemiyorum ! kötü bi insan hiç bir zaman olmadım, kızıyorum engellemeye çalışıyorum kendimi ama içim parçalanıyor. içimde bi yerler acıyor..sızlıyor.

velhasıl  bugünde test yaptım ve yine negatif, işte o sebeptir ki burdayım..

ps: geçen sene ağustosta hormonlarıma baktırmıştım her şey iyiydi. tekrar bi muayene olucağım eşimle birlikte, gerekli tüm tetkikleri yaptırıp, her şey olumlu çıkarsa (inşallah) oluruna bırakıcam...kafamın biraz rahatlaması lazım..

ps:  açtım yine benim dizilerden 'çemberimde gül oya' yı.. kafamı ancak bu dağıtır.