Bu ben beni yine bir yerlere sığdıramıyorum, yine yüreğim her yere dar.. Ben ki, içimde gezinmekten yorulmuş helak olmuşum. Bi mucize lazım bana, yoksa böyle yiyip bitirceğim kendimi. Hiç bir şeyden zevk alamaz oldum. Ne yediğimden, ne yaptıklarımdan, ne ailemden, ne arkadaşlarımdan, ne de bir süre önce yüzümde şebek bi gülümsemeye sebep olan ancak hayatımda olup olmadığını hala bilmediğim hayat arkadaşımdan. Depresyon dedikleri böyle bişey miydi? Aslında kendisine oldukça alışkınımdır ama, her yaşın depresyonu da farklı demek ki..
Gitsem, başka bi şehire gitsem, başka bi şehri yurt eylesem..Kendi ayaklarımın üstünde dursam, güçlü, kimseye muhtaç olmadan, alnım ak...
Hayırlısını diliyorum kendime.
ps: Lütfen artık güzel şeyler olsun, çok bunaldım zira.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder